Mijn T-cellen zijn zich volgens plan aan het vermenigvuldigen dus dat gaat de goede kant op!
De huiduitslag waar ik last van heb, hoort schijnbaar bij het proces en is dus "normaal" in mijn situatie, goed insmeren is het advies. Langzaam ga ik naar mijn 1ste verjaardag toe en als het zo door gaat wordt dat een hele gezellige! Over vier weken pas weer op controle!
Ondanks dat ik weinig kan vertellen over het bezoek aan het ziekenhuis, is er toch weer veel veranderd en gebeurd.
Ik ben flink aan het fietsen geweest (zelf een keer op en neer naar Arnh*m!!), bij/op/met fysiotherapie gaat het lekker vooruit, ik merk dat ik steeds sterker word.
Ik ben vorige week begonnen met het traject "Herstel en Balans". De komende drie maanden heb ik 3 keer in de week een bijeenkomst / activiteit. Dus met daarnaast ook nog fysiotherapie ben ik wel even zoet ;-)
Mijn eerste indruk (een intake gesprek / keuring) was niet erg hoopgevend, ik had een klein beetje het idee dat ik in een nog al "knullige" organisatie terecht gekomen was, waar het doel (dus "herstel en balans") inmiddels een beetje vergeten was.
Mijn tweede indruk (een kennismakingswandeling met mijn "klasgenoten") was niet veel beter, alleen heb ik door het ontmoeten van de 11 medevechters (klinkt veeeel beter dan patiënten!) wel iets meer vertrouwen gekregen in het verdere verloop van het traject.
Mijn derde indruk (eerste sport/bewegingsactiviteit) was al iets beter, maar nog bleef er een "knullige" sfeer rond de organisatie hangen, maar het werd al wel iets minder, en wederom komt dat doordat ik de groep weer wat beter heb kunnen leren kennen.
Vandaag heb ik mijn eerste "groepsgesprek" gehad in het gebouw van IKO in Nijmegen, onder leiding van een oncologisch maatschappelijk werker (CWZ) en vanaf nu ben ik er dan eindelijk van overtuigd dat ik er toch echt wel wat aan heb om hier aan mee te gaan doen. Het is te veel om hier te beschrijven, maar het komt er op neer dat het me goed heeft gedaan om in een groep van "understanders" mijn verhaal te doen en hun verhaal te horen. Niet te vaag, maar ook zeker niet te klinisch, ja....daar ga ik wat aan hebben....maar dat is natuurlijk pas een eerste indruk, haha!
Vandaag sloot de maatschappelijk werker af met een gedicht en dat zelfde wilde ik ook graag doen. Voor mij een erg herkenbare inhoud en daardoor vind ik het erg mooi, hopelijk vinden jullie dat ook!
Als je het mij vraagt
als je het mij vraagt
hoe het gaat
dan zeg ik goed
als je mij vraagt
hoe het met mij gaat
dan zeg ik zo, zo
als jij vraagt
gaat het goed met je?
als jij zegt "je ziet er goed uit"
dan zeg ik: ik hoop dat de binnenkant er even goed uitziet
jij vraagt een simpele vraag
ik geef een klaar antwoord
maar tussen die vraag en dat antwoord ligt de ervaring
die niet wordt uitgesproken
ik kan je antwoord geven op je vragen
ik wil je ook antwoord geven op je vragen
zo wil ik met je delen
zo wil ik je laten meekijken
weet wel, dat tussen jouw simpele vraag
en mijn afgewogen antwoord
een wereld ligt
een wereld van ervaringen
ervaringen die nog niet verwerkt zijn
ervaring vlak onder de huid
aanraken kan pijn doen...
(marina San Giorgi (1944-1993)
"Een glimlach kwam voorbij"
Greetz,
Bram
