Ken je dat? Dat je je als het ware schuldig voelt terwijl dat absoluut niet nodig is? Het gevoel is moeilijk te beschrijven maar het komt het dichtst in de buurt van schuldgevoel. Op het moment dat je binnen een bepaald verwachtingspatroon niet helemaal bij kunt blijven kan dit gevoel ineens boven komen drijven. Helaas (maar toch onmisbaar) zijn we allemaal verbonden aan dat verwachtingspatroon en met z’n allen houden we dat in stand door daar onze eigen (vaak veel te hoge) verwachtingen aan toe te voegen. “De maatschappij” bijvoorbeeld, is een verzamelnaam van zo’n patroon en binnen dat patroon hebben we weer onze eigen maatschappijtjes gecreëerd met ongeschreven regels en wetten. Hoe hoger je in zo’n maatschappij functioneert, hoe meer je je aan de regels wilt, of voor je gevoel moet, houden. Dus hoe dichter de mensen in je netwerk bij je staan hoe meer je je verplicht voelt en wilt voelen.
Ik denk dat veel mensen het wel herkennen dat er momenten zijn waarop je het gevoel hebt dat je niet kunt voldoen aan die regels en wetten terwijl dat in je beleving wel van je verwacht wordt. Op verschillende manieren ga je (vaak geforceerd) je uiterste best doen om toch weer in die flow mee te leven. De ene keer lukt dat aardig en merk je na een tijdje niet eens meer dat je er problemen mee had, maar de andere keer is het erg moeilijk om weer je plaats in “de roedel” terug te vinden of ben je ondanks je harde werk om mee te komen, geen meter opgeschoten.
In mijn geval ervaar ik dat gevoel het meest door het feit dat ik niet meer werk en mijn dagen er sinds 2004 er anders uit zien dan "normaal" , waardoor ik vaak de neiging heb om mijn dagindeling te verantwoorden en op vragen als “kom je dag een beetje door” of “ wat doe je nou zo op een dag” kan ik dan ook vaak alleen maar met een schuldgevoel antwoorden. Ook loop ik wel eens te hard van stapel en stort me volledig in een nieuw “project”, natuurlijk ook omdat ik het gewoonweg erg leuk vind om bezig te zijn, maar soms ook om naar buiten toe te bewijzen dat ik het “gewenste” tempo nog kan bijbenen.
In mijn directe omgeving weet ik dat ik me niet zou hoeven bewijzen en desalniettemin voel ik me toch vaak schuldig , maar buiten mijn directe omgeving merk ik dat het simpelweg niet past als je anders dan anderen je leven leeft (in mijn geval doordat ik ziek ben) en het is erg moeilijk om me daar niet aan te storen, omdat ik me op zo’n moment besef hoe oppervlakkig we vaak zijn en omdat ik me om zo’n moment heel kwaad kan maken dat ik “anders” of “niet als normaal” ben.
Maar, het is ook wel erg logisch dat er zo gedacht wordt, zo zit de mens in elkaar. Automatisch denk je zo (ik betrap mezelf er ook wel eens op) en dat is vaak gebaseerd op wat je aan de buitenkant ziet (bijv.: “hij/zij ziet er helemaal niet ziek/moe/slecht/etc uit dus waarom kan hij/zij dan niet meedoen?”) want zonder details te weten ga je af op wat je ziet en plakt daar een, voor dat moment, passend oordeel aan vast.
Nou ja, dit wilde ik even opschrijven, gewoon om te delen.
Greetz,
Bram
